Columns burgemeester Nadine Stemerdink

De koffers zijn uitgepakt, wasmachine en droger hebben overuren gedraaid, de stapel boeken is fors geslonken en ik ben vele podcasts verder. Met het schrijven van deze column komt dan toch echt het einde van mijn heerlijke vakantie in zicht. Zin om weer aan de slag te gaan!

Zoals u weet ga ik met enige regelmaat langs inwoners die 100 jaar of ouder mogen worden. Het valt mij dan altijd op hoe kwiek en vief de jubilarissen zijn. Afgelopen juli had ik een wel heel bijzondere honderdjarige te bezoeken. Onze eigen kortebaandraverij. Wat een feestje was dat! Ter ere van deze mijlpaal werd het Nederlands Kampioenschap in Voorschoten verreden. We beleefden een spannende wedstrijd en wat is het bijzonder dat we dit met elkaar konden vieren. Ik ben altijd weer verrast hoe de Van Beethovenlaan wordt omgetoverd tot een professioneel wedstrijdterrein.

De kortebaan kent een lange historie die teruggaat tot het midden van de zestiende eeuw. In de straten van Noord- en Zuid-Hollandse gemeenten werden deze draverijen gehouden. Een unieke traditie, waarbij de kortebaan in Voorschoten inmiddels tot het immaterieel erfgoed van Nederland behoort.

Er klinken ook andere geluiden in de samenleving over kortebaandraverijen. Voor het uiten van deze opvattingen is in goed overleg met de aanvrager uiteraard alle ruimte geboden. Gelukkig onderschrijft bijna iedereen in ons mooie dorp dat het demonstratierecht een groot goed is in onze samenleving waar we zuinig op moeten zijn.

Bij een honderdjarige horen natuurlijk taart en een bijzonder bezoekje. Commissaris van de Koning Jaap Smit en zijn echtgenote hebben met zichtbaar veel plezier het NK Kortebaandraverij bijgewoond. Een hoogtepunt was de uitreiking van een Koninklijke onderscheiding door de commissaris aan Jan Berg, die 50 jaar vrijwilligerswerk heeft gedaan, waaronder voor de kortebaan. Ongelooflijk, wat een belangeloze inzet voor de samenleving. Jan, dank je wel voor alles wat je hebt gedaan! En ook veel dank aan jouw thuisfront dat jou altijd hierin heeft gesteund.

Zonder vrijwilligers, geen evenementen. Het huidige bestuur heeft aangegeven dat na decennialang deze intensieve taak op zich te hebben genomen, het nu echt tijd is dat er een nieuw bestuur komt. Er zijn handjes nodig! Dus meld u vooral aan als u de kortebaandraverij de toekomst in wilt helpen. U leest er alles over op www.voorschotensepaardendagen.nl.

We zijn nog maar net bekomen van het feest eind juli, of we kunnen ons alweer opmaken voor de volgende festiviteiten: het Weekend van Voorschoten en Open Monumentendag. Dit weekend maken we letterlijk zichtbaar hoe rijk Voorschoten is met al die organisaties en verenigingen die al jarenlang zoveel betekenen voor onze samenleving. En we kunnen ook weer even rondkijken in historische panden waar we anders niet zo snel binnenkomen. Het weekend wordt afgesloten met de traditionele oldtimerrit door het dorp. Het wordt voor mij de eerste keer dat ik in zo’n mooie oldtimer stap. Ik kijk ernaar uit!

De stripverhalen van Uderzo en Goscinny, wie is er niet mee opgegroeid! Over het dorpje in Gallië, vanwaar de striphelden Asterix en Obelix zich met hand en tand (en vooral heel veel toverdrank) verzetten tegen de legioenen van Caesar. Heroïsche verhalen waarin we ons stiekem allemaal wel eens hebben verloren en droomden van een rol als held in een avontuur.

Voor een aantal van onze inwoners is deze heldenrol wellicht toch echt uitgekomen. Het plan van een aantal jaren geleden om de Rijnlandroute bovengronds door Voorschoten aan te leggen, dwars door sportvelden, bedrijven en woningen, was op zijn zachtst gezegd opmerkelijk te noemen. Er zijn toen een paar inwoners opgestaan die met een burgerinitiatief alles uit de kast haalden om aan te tonen dat het ook anders kan, namelijk ondergronds. Deze helden werden volop gesteund door vele andere helden die hebben gelobbyd bij diverse overheden en de blaren op hun tong praatten. Het hele dorp dronk vervolgens flink wat toverdrank, want we bleken onoverwinnelijk te zijn!

Na zeven jaar plannen, boren, bouwen en testen gaat het er op 5 juli aanstaande in alle vroegte dan eindelijk van komen. De langverwachte geboorde Corbulotunnel die onder Voorschoten doorgaat, wordt dan geopend voor het verkeer. Dat dit plaatsvindt, is te danken aan de helden die destijds de krachten bundelden en geen genoegen namen met de antwoorden waarom een ondergrondse tunnel toch echt niet zou kunnen. Grote vasthoudendheid totdat er een voor Voorschoten goed plan lag, dekt de lading niet voor alle inzet die er is geweest. Ik maak een diepe buiging voor deze inwoners en zeg: dank je wel voor alles wat jullie voor ons allemaal hebben gedaan en betekend. Jullie inzet gaat de geschiedenisboeken in en zal zeker niet vergeten worden in ons Asterixdorp Voorschoten.

Intussen komt ook het zomerreces met rasse schreden naderbij. Het was een lang halfjaar, waarin heel veel is gebeurd. Mooie dingen, maar ook heel verdrietige gebeurtenissen die diep ingrepen bij een aantal gezinnen in ons dorp. Verdriet dat niet te bevatten is en onmenselijk kan worden genoemd. Een machteloos gevoel kwam over mij, omdat we niets kunnen doen, behalve er zijn. Het is hartverwarmend om te zien hoe we als samenleving om deze gezinnen heen zijn gaan staan, in de hoop dat alle betrokkenen hier steun in vinden. Op dit soort momenten realiseer ik mij weer eens hoe bijzonder Voorschoten is.

Ik hoop u allen in september weer gezond en wel te zien.

Je hebt soms van die weken, dat je niet weet waar de tijd is gebleven. Ik denk dat dat een goede omschrijving is van de afgelopen maand. Deze weken zaten vol met waardige herdenkingen en mooie festiviteiten. De voorbereidingen waren dit jaar intensiever dan ooit. De maatschappelijke gevolgen van de spanningen en de polarisatie in de samenleving gaan tenslotte aan geen enkele gemeente voorbij.

Intensief was ook deze raadscyclus met veel grote onderwerpen, zoals toekomstbestendig begraven, locaties voor (flex)woningen en de volgende stap op weg naar ordentelijke huisvesting voor onze gemeenteambtenaren.

Uiteraard stond ook de evaluatie van het verkoopproces van het Ambachts- en Baljuwhuis op de agenda. Een belangrijk pand voor onze samenleving, met zoveel historie. Een pand dat wij allemaal zo graag weer in volle glorie hersteld willen zien. Het is ontzettend jammer dat dat tot op heden (nog) niet is gelukt. De commissie Burger & Bestuur heeft daar uitgebreid over gesproken en op teruggeblikt. Voor die commissie legde ik ook verantwoording af voor mijn betrokkenheid in de rol van bestuursorgaan burgemeester.

Bij het verlenen van vergunningen en bij vastgoedtransacties doen we normaalgesproken een Bibob-onderzoek. Dat is een onderzoek, waarbij je als overheid de achtergrond nagaat van de bedrijven en personen met wie je zakendoet. Ook bij de voorgenomen verkoop van het Ambachts- en Baljuwhuis zijn we zo’n onderzoek gestart. Maar door een fout in de procedure van het verkoopproces, die pas later bekend werd, heb ik het onderzoek stopgezet. Ik heb destijds verzuimd de raad daarover duidelijk te informeren. Daar heb ik mijn excuses voor aangeboden.

Op mijn excuses kreeg ik vele uiteenlopende reacties. Laat ik helder zijn. Zo lang als ik in het openbaar bestuur werkzaam mag zijn, zal ik altijd verantwoording afleggen voor die zaken waarvoor ik verantwoordelijk ben. Mijn fouten zal ik altijd eerlijk toegeven. Bestuurders zijn per slot van rekening ook maar mensen en daardoor ook zeker niet onfeilbaar.

Hoe fijn was het om me dit weekend, na zo’n heel drukke periode, even te kunnen onderdompelen in een bijzonder Antilliaans feestje, samen met diegenen die in mijn hart zitten, die ik familie mag noemen. Even weg van de dagelijkse beslommeringen – begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn werk – en met elkaar zingen, dansen, lachen, lekker eten en mooie gesprekken voeren. De Ponche Kuba (crèmelikeur) vloeide rijkelijk, al dan niet in combinatie met Antilliaanse rum.

U begrijpt, naarmate de uren vorderden werd het nog gezelliger. Bij zo’n bijzondere gebeurtenis mag ook de bolo pretu (zwarte taart) niet ontbreken. Als je die mag eten, dan weet je dat je bij de familie hoort. Dit zijn voor mij de echt belangrijke dingen in het leven.

Beklemmend. Indrukwekkend. Confronterend. Zelden is een tv-serie zo onder mijn huid gaan zitten als die over de Joodse Raad. Elke zondagavond zat ik licht ontgoocheld op de bank. Buikpijn na het zien van elke aflevering en toch wilde ik niets missen. Ik wist van de controverses die er over dit orgaan zijn, maar dat het verhaal zo indringend is, heb ik mij nooit gerealiseerd. Net zomin als dat ik beseft heb dat de andere kant van het verhaal over het functioneren van de Joodse Raad bij het bredere publiek niet bekend is. Ook niet bij mij. Tot nu. 

Je was goed of fout. Dat is hoe er bij ons thuis vroeger werd teruggekeken op de periode in de Tweede Wereldoorlog. En ik denk dat dat bij vele gezinnen zo was. De realisatie dat er ook in deze periode grijstinten waren, kwam pas vele jaren later in de samenleving bovendrijven. De serie over de Joodse Raad heeft mij aan het denken gezet. De vraag die, denk ik, iedereen heeft na het zien van de serie is: hoe hebben de leden ooit kunnen denken dat samenwerken met de bezetter en tegelijkertijd hun mede-Joden beschermen mogelijk is?

Ik vind dat ik niet kan en mag oordelen over dat handelen en de keuzes die zijn gemaakt. Daarvoor heb ik niet de juiste geschiedkundige bagage. En ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik niet weet wat het is om in oorlogstijd onmogelijke keuzes te moeten maken. Dat betekent niet dat ik geen buikpijn en emoties heb na het zien van deze serie en achterblijf met heel veel onbeantwoorde vragen. Misschien voor mij een van de meest onvoorstelbare momenten is de scène waarin iemand zich meldt bij de Joodse Raad om te vertellen wat er werkelijk aan de hand is in Auschwitz. Diegene wordt niet ontvangen en gehoord, omdat er geen tijd is. Waarom zou je als voorzitter niet alle informatie tot je willen nemen om te weten wat voor gruwelijkheden zich elders voltrekken? 

Met het schrijven van deze column staan we aan de vooravond van de 79^e herdenking van de Tweede Wereldoorlog en viering van onze vrijheid. Dit doen wij onder het gesternte van een veranderende samenleving; een versterking van de polarisatie en een toename van antisemitisme. Wat er is gebeurd bij de opening van het Nationaal Holocaustmuseum en tijdens het optreden van Lenny Kuhr, hadden we ons jaren geleden niet kunnen voorstellen. Dit zijn geen incidenten meer. We moeten met elkaar blijven leren van onze geschiedenis, de verhalen moeten worden doorverteld. Alleen dan kunnen we de belofte die wij 79 jaar geleden aan elkaar hebben gedaan nakomen: dit nooit weer. 

U herkent het waarschijnlijk wel, vaste patronen op momenten dat u op zoek bent naar een beetje steun en geluk. Zelf had ik toen ik nog volleybalde een vaste volgorde van het aandoen van mijn sportkleding. Als ik mij daar niet aan hield, dan stapte ik toch met een ander gevoel het veld op. Onzin? Geen idee, maar het gaf mij houvast en daar zijn we toch allemaal wel een beetje naar op zoek. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik laatst tijdens een leuk en mooi bezoekje aan onze volleybalvereniging Gemini Kangeroes, voor het eerst in ruim 18 jaar weer heel even op het veld stond. Zonder enige vorm van voorbereiding. Dat niet alles lukte, lag deze keer vast niet aan het gebrek aan vaste patronen …

Een bekend bijgeloof is dat vrijdag de 13^e als ongeluksdag wordt beschouwd. Toeval of niet, maar vrijdag 13 maart 2020 is een dag die ik in elk geval nooit ga vergeten. Het was the day after de eerste grote persconferentie waarin maatregelen werden afgekondigd om de verspreiding van het coronavirus te stoppen. Maatregelen die vrijdag de 13^e ingingen. De eerste dag van, zo bleek later, een lange en onzekere periode.

Iedereen heeft die periode anders beleefd. Ook ik heb onzekerheid gevoeld en mij zorgen gemaakt over mijn lieve fragiele mamsie. Maar ik heb ook ervaren dat in die periode heel mooie dingen zijn gebeurd. Er kwam tijd en ruimte in mijn hectische leven als wethouder. Zo ontstond een hechte vriendschap met een heel lieve vriendin. Een vriendschap waarvan wij nu zeggen: zonder corona waren wij nooit zo naar elkaar toe gegroeid. Sommigen hebben ons wel eens zien zitten aan de bar in het Wapen, horen lachen in mijn tuin of kennen ons van bezoekjes aan het gemeentehuis voor de herhaalprikken.

Waarom ik dit met u deel? Die lieve vriendin bleek nogal vatbaar te zijn voor het coronavirus en heeft alle varianten gehad. Met als verdrietige uitkomst dat zij tot op de dag van vandaag een van de tienduizenden is die met de grote consequenties van long covid moet zien te dealen. Elke dag weer. Zwemmen met de kids, een baan hebben, een middagje met haar grote liefde naar een niet nader te noemen voetbalclub in Rotterdam, of met mij een avondje borrelen aan het strand; niets is meer vanzelfsprekend voor haar. Alles is een opgave door de immense vermoeidheid, pijn, het gebrek aan geheugen en conditie.

Het is nu op de kop af vier jaar geleden dat we met elkaar die onzekere tijd ingingen. Vandaag de dag draait het leven weer volop en lijkt corona een eeuwigheid geleden. Voor de groep longcovidpatiënten maakt corona nog steeds een onderdeel uit van hun dagelijks leven. Ik kan alleen maar hopen dat er snel een behandeling komt die deze (vaak jonge) mensen hun leven teruggeeft.

Sinds de Tweede Kamerverkiezingen kreeg ik vaak de vraag, wat ik vind van de uitslag. Ik ben heel terughoudend met het publiekelijk beantwoorden van die vraag. Je staat als burgemeester boven de partijen en bent er voor alle inwoners. Die overtuiging zit vooral ook als persoon tot in mijn haarvaten. Iemand beoordelen op bijvoorbeeld diens stemgedrag zit gewoonweg niet in mij. Het gaat mij erom wie iemand is.

Over deze verkiezingsuitslag zijn thuis vele gesprekken gevoerd. Recentelijk kreeg ik een heldere spiegel voorgehouden. Ik heb ingezien dat ik, juist omdat ik er als burgemeester ben voor alle inwoners, hoor bij te dragen aan onderling begrip, dus ook nu. Het leidde ertoe dat ik alsnog iets ga zeggen over de verkiezingsuitslag.

Laat ik eerlijk zijn: ik was allesbehalve verrast door de verkiezingsuitslag. De afgelopen jaren zijn de zorgen in de samenleving steeds groter geworden. Vindt mijn kind straks nog een betaalbare woning? Hoe kunnen we de opwarming van de aarde tegenhouden? Kan Nederland deze omvang van immigratie wel aan? Hoe moet het met de toekomst van onze boeren? Enzovoorts. Duidelijke antwoorden op deze terechte vragen bleven uit. Politiek Den Haag leek vooral druk te zijn met elkaar, zonder oor en oog te hebben voor de mensen voor wie zij er eigenlijk zouden moeten zijn.

De kiezer heeft een signaal afgegeven dat mijns inziens niet kan worden genegeerd. Ik kijk dan ook met enige verbazing naar de wijze waarop politieke partijen kiezers met opvattingen die niet in hun straatje passen, bejegenen. Laat ik maar gewoon de grote – ik hou van roze – olifant in de kamer benoemen. Ik vraag mij oprecht af waarom er politieke partijen zijn die een groep van ruim 1,5 miljoen PVV-kiezers wegzetten, terwijl zij die partij hetzelfde verwijten te doen.

Deze groep kiezers telt ook een aantal van mijn allerliefsten. En nee, zij zijn geen racisten. Het zijn heel teleurgestelde kiezers, die dagelijks met de voeten in de klei staan. Die dingen zien en meemaken, die u en ik ons niet kunnen voorstellen. Die hun wijken de afgelopen jaren zagen veranderen en zich al jaren niet gehoord voelen. Bovenal zijn zij degenen waar ik het meest van hou. Dat zal nooit veranderen, welke keuze ze ook maken in het stemhokje.

Wat is nu mijn advies? Ga zonder direct te oordelen open met elkaar in gesprek. Op zoek naar wat ons met elkaar verbindt, naar het verhaal achter de persoon. Luisteren, doorvragen, reflecteren. Probeer het gewoon eens uit. Het kan zomaar leiden tot verrassende inzichten en wederzijds begrip, zonder dat je het met elkaar inhoudelijk eens hoeft te worden. Ik weet uit eigen ervaring wat een verrijking dat is.

En wat ik vind van de uitslag van de verkiezingen? De kiezer heeft altijd gelijk. Ook nu.

Podcasts luisteren, tv- en radiodebatten volgen, krantenapps lezen, actualiteitenprogramma’s kijken, social media afstruinen, enzovoorts. Geen peiling ontgaat mij. Voor een nieuwsjunkie als ik zijn het gouden tijden. Ik heb het uiteraard over de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november. Ik schrijf deze column op zaterdagochtend 18 november, als het allemaal nog moet gebeuren. Zittend aan mijn keukentafel, laptop erbij, met een latte macchiato. De sportuitzending van de Wereldbeker schaatsen op de achtergrond en de regen die weer met bakken uit de hemel komt. Mijzelf afvragend of het ooit nog droog gaat worden dit najaar …

Deze ochtend voelt voor mij aan als de spreekwoordelijke stilte voor de storm, in dit geval voor de komende verkiezingsweek. Wat is er afgelopen maanden weer hard gewerkt door het team in de organisatie dat de verkiezingen voorbereidt. Vanaf het moment dat het kabinet viel, zijn de voorbereidingen gestart. Met een zomervakantie ertussen is de tijd heel kort om weer een verkiezing te kunnen neerzetten. Alle vertrouwen dat het gaat lukken! Dat is dankzij de inzet van vele vrijwilligers uit ons dorp die de stembureaus bemensen en bijna de gehele ambtelijke organisatie die wordt ingezet bij het tellen van alle stemmen. Ook de raads- en commissieleden, wethouders en de gemeentesecretaris springen bij.

Als deze verkiezingen één voordeel hebben dan is het wel, dat het aanvoelt alsof we met elkaar grote teambuildingsdagen hebben. Al baal ik er stevig van dat deze vervroegde verkiezingen nodig zijn. We hebben in dit land te veel grote vraagstukken die niet kunnen wachten op een antwoord: het woningtekort, betaalbaarheid van de zorg, enzovoorts. We kunnen het ons eenvoudigweg niet veroorloven om geen stabiel kabinet te hebben dat de vraagstukken aanpakt en daadwerkelijk tot besluiten komt. De tijd van praten en sluiten van onnavolgbare en onuitvoerbare compromissen is mijns inziens echt voorbij.

Ik vertelde u eerder dat mijn lieve vriendengroep net de samenleving is. Onlangs ontdekten we, dat zich ook in deze groep zwevende kiezers bevinden. U begrijpt, de druk wordt vanuit de niet-zwevenden flink opgevoerd om de zwevenden over te halen te stemmen op de partij die zij het beste vinden. Dinsdagavond gaan we met elkaar naar het slotdebat kijken. Het wordt ongetwijfeld weer een hilarische avond met veel humor. Het is ook het laatste moment voor de definitieve inzet voor onze verkiezingspoule. Dit jaar wordt niet alleen ingezet op hoeveel zetels we denken dat elke partij gaat behalen. We zetten ook in op hoeveel voorkeursstemmen een heel lieve vriend van ons zal behalen. Wat gunnen we hem zijn droombaan als Tweede Kamerlid! Hoe verschillend we ook zijn in onze politieke opvattingen, onze vriendschap staat altijd op de eerste plaats.

Ik geniet elke maand van het schrijven van deze columns. In de eerste plaats omdat ik schrijven heel erg leuk vind. Daarnaast omdat het een mooie manier is om u mee te nemen in wat ik zoal doe in dit bijzondere ambt, wat ik meemaak of wat mij bezighoudt. Zo komt mijn vriendengroep/thuisfront met enige regelmaat langs in deze columns, omdat zij het allerbelangrijkste zijn in mijn leven.

Afgelopen week vroeg een vriendin gekscherend welk verhaal ik nu weer ging vertellen en of ze zich nog wel konden vertonen in Voorschoten, na alles wat ik over hen heb geschreven. Ik antwoordde eerlijk dat ik er eigenlijk voor het eerst een beetje tegenop zag om de column te schrijven. Want ik vind dat de column deze maand moet gaan over de oorlog in de Gazastrook. Over dat ik, net als iedereen met een geweten, met afschuw de beelden zag van de terreuraanval van Hamas. Over de angst onder onze Joodse inwoners. En over de toenemende polarisatie door deze oorlog.

Maar hoe ga ik dat doen? Hoe kan ik schrijven over een conflict dat al meer dan 100 jaar gaande is en ruim 70 jaar geleden definitief is geëscaleerd. Een conflict dat zo diep geworteld is bij de Israëliërs en Palestijnen en dat zoveel lagen kent. Over alle onschuldige burgerslachtoffers die in al die jaren zijn gevallen. Ook op die momenten dat er in de media geen aandacht voor was. En dan heb ik het nog niet over de positie die de andere landen in het Midden-Oosten momenteel aan het innemen zijn, wat de situatie niet overzichtelijker maakt. Hoe kan ik hierover schrijven en rechtdoen aan een ieder die deze oorlog nooit heeft gewild, wat je afkomst ook is. Ik heb oprecht geen idee. Daarvoor is de situatie in de Gazastrook eenvoudigweg te ingewikkeld.

De emoties die deze oorlog losmaakt zijn ongekend. En dat is begrijpelijk. Joodse inwoners van onze gemeente maken zich heel veel zorgen over de veiligheid van hun familie en vrienden in Israël, maar ook over hun eigen veiligheid in ons land. Dat geldt net zo goed voor Palestijnse inwoners. De vrees voor wat er allemaal nog gaat komen, maakt een ieder zeer gespannen.

Wat kan ik hierover zeggen? Wat kan ik doen? Misschien dat ik al een klein beetje help door mijn gedachten met u te delen. Zo zal ik mij als burgemeester steeds blijven inzetten voor de veiligheid van álle inwoners. In gesprek blijven en liever vandaag dan morgen vrede sluiten is de enige oplossing. Vanuit die overtuiging en om met elkaar stil te staan bij de onschuldige slachtoffers van al dat geweld, hebben wij bij het gemeentehuis de vredesvlag gehesen.

“Kijk Nadine, zie je die twee mannen daar lopen? Mede dankzij hen heb jij de vrijheid om te mogen vinden wat je vindt en te zijn wie je bent.” Ik was een jaar of 15 en tijdens een heel warme dag in de zomervakantie liep ik met mijn vader op de Amerikaanse begraafplaats in Margraten en sprak hij deze woorden tegen mij. Deze mannen waren Amerikaanse veteranen die tot de grote groep militairen behoorden die tijdens D-day voet aan land zetten in Europa. Hun verhaal en de woorden van mijn vader ben ik nooit vergeten en kregen voor mij naarmate ik ouder werd steeds meer betekenis en waarde.

We mogen niet vergeten dat er al jarenlang mannen en vrouwen zijn die bereid zijn elke dag weer te vechten voor onze vrijheid en die van anderen. De vele (vredes)missies die er de afgelopen jaren zijn geweest bewijzen dat. Nederland telt ruim meer dan 100.000 veteranen, waarvan een kwart nog werkzaam is bij Defensie.

In Voorschoten zijn iets meer dan 100 veteranen woonachtig; jong en oud, elk met hun eigen verhaal en herinneringen. Op de recent gehouden lokale Veteranendag heb ik gemerkt hoe belangrijk het is dat de veteranen bij elkaar komen om de verhalen te kunnen delen. Zij hebben dingen gezien en meegemaakt die voor ons niet te bevatten zijn. Dat kwam tot uiting in de lezing die dit jaar bij de Veteranenbijeenkomst werd gehouden door eerste luitenant Maaike Hoogewoning. Zij verbleef twee keer als operatieassistent in een militair ziekenhuis in Afghanistan: “Drie jonge collega’s verliezen op één dag. Op dat moment raakte mijn spreekwoordelijke emmertje vol.” Voor alle aanwezige veteranen een herkenbaar gevoel. De emoties waren dan ook voelbaar.

Veteranendag staat vol van tradities en symbolen; het dragen van de Witte Anjer en het gezamenlijk eten van de zogenaamde ‘blauwe hap’. In Voorschoten gaan we volgend jaar beginnen met een nieuwe traditie: er wordt een Witte Anjer-perk aangelegd bij ons Oorlogsmonument. Dat bloeit in de dagen en weken voorafgaand aan de Nationale Veteranendag in juni. Een nieuwe stap die we kunnen zetten om de erkenning en waardering van onze veteranen meer zichtbaar te maken.

De gewone man of vrouw die je kan tegenkomen op straat, draagt geen uniform, medailles of insignes. Maar het is wel die ogenschijnlijk gewone man of vrouw die vorige week, vorig jaar, tien jaar of een generatie geleden, bereid was zich op te offeren voor totale vreemden, zoals ik. Veteranen hebben, hoe verschillend hun verleden en verhalen ook mogen zijn, één bijzonder ding met elkaar gemeen: veteranen zijn gewone mensen, die ongewone dingen hebben gedaan.

“Het eerste dat ik zag toen ik aankwam aan de kust was de zee met een slavenschip dat daar voor anker lag en op lading wachtte. Dit vervulde mij met verbazing die weldra in ontzetting omsloeg toen ik aan boord werd gebracht. Ik werd onmiddellijk door een paar bemanningsleden beetgepakt en heen en weer geschud om te zien of ik gezond was en ik was ervan overtuigd dat ik terecht was gekomen in een wereld van boze geesten die mij zouden doden.” Aldus Olaudah Equiano.

Weinig slaafgemaakten konden zelf hun verhaal vertellen over hoe het was om aan boord van een slavenschip de overtocht te maken en te worden verkocht als koopwaar. Maar Olaudah deed dat wel. Hij voer, elf jaar oud, in 1756 als slaafgemaakte op een slavenschip van Nigeria naar Noord-Amerika. Tien jaar later kon hij zich vrijkopen, waarna hij zijn leven in het teken stelde van verzet tegen de slavernij. Hij schreef zijn ervaringen als slaafgemaakte op.

Passages uit zijn boek lezen bezorgt mij kippenvel. Het leed dat in 200 jaar is aangericht is niet te bevatten. Wat mij met de dag steeds meer verbijstert, is het lange zwijgen over deze periode uit onze geschiedenis. Op school was het slavernijverleden niet meer dan een voetnoot in de geschiedenisboeken. Alsof wij er niets mee van doen hadden. Daarentegen werd onze VOC-mentaliteit altijd uitgedragen als iets waar we trots op moesten zijn. Er is lang gezegd dat slavernij een gevoelig onderwerp is. Hoe kan een onderwerp gevoelig zijn als iedereen het met elkaar eens is dat slavernij een kwaad is dat moet worden uitgebannen? Hoe kan het zijn, dat we op 4 mei met elkaar zeggen dat we moeten leren van het verleden en ervoor zorgen dat dit nooit meer gebeurt, maar dat we dit niet tegen elkaar zeggen op 1 juli. Naarmate ik meer lees over ons slavernijverleden en spreek met nazaten, hoe meer vragen ik heb. Hoe meer ik mij ook afvraag hoe doof en blind tegelijkertijd we kunnen zijn geweest door het structureel negeren van dit gedeelte van onze geschiedenis.

Het is dit jaar 150 jaar geleden dat de slavernij is afgeschaft. De herdenkingen en vieringen worden in steeds meer gemeenten gehouden. Vanaf volgend jaar vindt Keti Koti (Gebroken Ketenen) ook in Voorschoten plaats. We kunnen alleen op zoek naar onze gezamenlijke toekomst, als we ook samen ons verleden herdenken. Een verleden waarvoor ik een diep gevoel van schaamte ervaar, maar ook die verhalen moeten worden verteld en horen bij onze geschiedenis. Die erkenning kan ons als samenleving alleen maar sterker maken.

In ons mooie landje hebben wij bijna elke dag van het jaar wel uitgeroepen tot Nationale ….dag. Bekend zijn natuurlijk Moederdag, Vaderdag, Buitenspeeldag, enzovoorts. Dan zijn er de wat mij betreft wat opvallende benoemde dagen, zoals Watermeloendag, IJs-als-Ontbijtdag, Dag van het Naakt Tuinieren en Wereldknuffeldag. Ik hoop niet dat ik iemand voor het hoofd stoot als ik eerlijk zeg dat toen ik dit las, ik mijn lachen wat lastig kon inhouden. Ik heb mij afgevraagd hoe mensen hierop komen en wie bepaalt welke data erbij horen. Al kan ik mij voorstellen dat om moverende redenen de Dag van het Naakt Tuinieren waarschijnlijk in de zomer valt.

Maar er zijn ook dagen om serieuze en noodzakelijke zaken extra onder de aandacht te brengen, zoals ALS, kanker of astma. Op die dagen draait het om het extra besef dat er geld nodig blijft voor bijvoorbeeld onderzoeken naar medicijnen en nieuwe behandelingen.

Er is een dag die ik er nu wil uitlichten, en dat is de Nationale Vrijwilligersdag. Deze is op 7 december, maar naar mijn mening is het elke dag Vrijwilligersdag. Want waar zouden wij zijn in onze samenleving zonder vrijwilligers? Ik denk dat ik het antwoord wel weet, en dat is: helemaal nergens. Velen, velen zetten zich al jaren in voor hun medemens. Ik denk aan de mantelzorgers die dag en nacht klaarstaan om in te springen, daar waar de professionele zorg het laat liggen door gebrek aan handjes. Of aan alle vrijwilligers bij de sport- en cultuurverenigingen en scoutingclubs die altijd maar klaarstaan om de mouwen op te stropen. Geen vraag is teveel. Denk ook aan welzijns- en ouderenorganisaties die onmisbaar zijn in een gemeente, waar het blijkbaar zo fijn en goed leven is dat we een van de meest verzilverde gemeenten van het land zijn. Dan zijn er de vrijwilligers die elk jaar weer zorgen voor mooie feesten en dagen in ons dorp, van Koningsdag en het Weekend van Voorschoten tot de Paardendagen en Open Monumentendag. En laten we tot slot de vrijwilligers bij de brandweer niet vergeten. Ik hoop dat ik iedereen die zich zo inzet voor Voorschoten hiermee recht heb gedaan.

We mogen vrijwilligers nooit als vanzelfsprekend beschouwen. Het zijn betrokken, en vaak bescheiden, inwoners die veel voor zichzelf laten, omdat ze veel voor een ander willen doen. Het zijn ook deze inwoners die dankzij de steun van hun thuisfront zoveel kunnen doen.

Onzichtbare krachten en onmisbaar. Daarom via deze column heel veel dank aan al die vrijwilligers die zich elke dag weer inzetten voor de samenleving van Voorschoten. Zonder jullie zou ons dorp een heel stuk minder leuk zijn.

Wat gaat de tijd toch snel als je het naar je zin hebt! Het was afgelopen 17 mei alweer twee jaar geleden dat ik uw burgemeester mocht worden. Hoe anders was de samenleving tijdens mijn installatie. Coronamaatregelen waren nog vol van kracht, waardoor ik buiten in de tent op Kasteel Duivenvoorde in aanwezigheid van een kleine groep werd geïnstalleerd. Gelukkig bood de aanwezige videowall een uitkomst waardoor velen er alsnog live bij konden zijn. Toen de livestream uit was, de aanwezigen mij op afstand hadden gefeliciteerd en weer huiswaarts waren gegaan, bleef ik achter met een klein groepje vrienden. We zaten in het kasteel en keken elkaar aan. Dat was een bijzonder en emotioneel moment, want ineens realiseerden wij ons dat het allemaal echt was gebeurd. De roes was voorbij, eindelijk kon ik voor Voorschoten aan de slag!

Ik krijg vaak de vraag hoe ik het burgemeestersambt vind. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het ongelooflijk naar mijn zin heb, zowel qua werk als het wonen in Voorschoten. Alle dagen in mijn baan zijn verschillend. Steeds als ik denk te weten hoe mijn dag eruitziet, loopt het weer anders. Het is zoals mijn zeer gewaardeerde collega uit Alphen aan den Rijn, Liesbeth Spies, het recent treffend benoemde: burgemeesters zijn een soort van duizenddingendoekjes geworden.

Van burgemeesters wordt verwacht dat zij dichtbij de inwoners zijn en tegelijkertijd ook boven de partijen staan. We moeten verbinder zijn, verschillen kunnen overbruggen, maar er wordt logischerwijs ook naar ons gekeken om stevige besluiten te nemen op het gebied van openbare orde en veiligheid. Maar als die stevige besluiten inwoners direct raken, vinden we het ineens heel moeilijk worden. Burgemeester als crime fighter? Onze tas met instrumenten op het gebied van openbare orde en veiligheid is al best goed gevuld. Waar ligt de grens? En hoe verhoudt zich dat tot de rol die burgemeesters van oudsher hebben, namelijk het zijn van burgermoeder/vader voor de inwoners. Er zijn in vrolijke tijden, maar ook in moeilijke tijden als die arm om een schouder nodig is. Ik denk dat het kunnen zijn van evenwichtskunstenaar misschien wel de meest noodzakelijke competentie is voor een burgemeester in deze boeiende en beweeglijke periode in onze samenleving.

Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar dat ik deze kans van de gemeenteraad heb mogen krijgen. Het verschil maken in iemands leven is de reden waarom ik ooit het openbaar bestuur ben ingegaan. Ook vanuit het burgemeestersambt probeer ik hier elke dag invulling aan te geven. En dan ben ik heel graag uw duizenddingendoekje!

Het is dinsdagnacht 4 april en kijk op mijn wekker. Het is bijna kwart voor vier en ik kan niet goed thuisbrengen waarvan ik wakker ben geworden. Dan gaat een paar minuten later om 03.48 uur mijn telefoon. Hans Zuidijk, Algemeen Directeur/Regionaal Commandant van de Veiligheidsregio Hollands Midden, belt: “Een groot treinongeval bij station Voorschoten waarbij een goederentrein en een passagierstrein betrokken zijn. Een nog onoverzichtelijke situatie met veel gewonden en wellicht erger.” De berichten en informatie volgen elkaar in die komende minuten/uren heel snel op. De telefoon staat vanaf dat moment niet meer stil.

Kort na vieren blijkt dat het incident dusdanig ernstig is dat ik moet besluiten tot opschaling naar een GRIP 3-situatie. Dat betekent dat de burgemeester de leiding krijgt. Dus douchen, spullen pakken en op naar het gemeentehuis die nacht, waar de bodes inmiddels de koffie hadden klaarstaan. De hulpdiensten snelden zich naar het gemeentehuis, evenals team communicatie, de adviseur veiligheid, etc., om mij in staat te stellen om die besluiten te nemen die nodig zijn. Op de plaats incident zijn ondertussen bijna 200 mannen en vrouwen van politie en brandweer aan het werk en ambulances rijden af en aan. De crisisorganisatie staat als een huis en ik maak een diepe buiging voor alle hulpdiensten. 

De direct omwonenden hebben hun deuren geopend om te helpen met de opvang en verzorging van de lichtgewonden, het zetten van een bakkie koffie/thee, te luisteren naar de aangeslagen slachtoffers en een arm om ze heen te slaan. Wij vinden dat in Voorschoten normaal, maar het is heel bijzonder wat hier is gebeurd. 

Even na zessen die avond rij ik naar huis om een hapje te kunnen eten. Ik zit op mijn bank en probeer een eerste besef te krijgen van wat er eigenlijk allemaal is gebeurd. Ik denk aan de slachtoffers en hun nabestaanden, familie en vrienden voor wie deze dag inktzwart is. 

Dan gaat mijn deurbel. Mijn buurvrouw Liesbeth aan de deur met een bordje eten. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Wat is dit ongelooflijk lief. Nadat ik de deur heb dichtgedaan breek ik heel even. 

Na deze dinsdag volgden nog vele lange dagen met intense verhalen van de hulpdiensten. Het team van onze medewerkers hebben het klokje rond gewerkt om in nauwe samenwerking met ProRail, NS, BAM en Mammoet de treinwagons van het spoor en uit het weiland te krijgen en te zorgen voor een goede communicatie. Trots op dit team.

Bij het schrijven van deze column is het inmiddels vrijdag 14 april. Elf dagen na het ernstige treinongeval. De treinwagons zijn afgevoerd en de bedankbijeenkomst voor de hulpdiensten is geweest. 

Woorden tekort voor alle inzet van iedereen voor Voorschoten.

Woensdag 15 maart was er weer een verkiezingsdag. Dit keer mochten we stemmen voor de Provinciale Staten en het hoogheemraadschap van Rijnland. Ik denk dat ik geen rare dingen zeg, als ik constateer dat deze verkiezingen meestal niet het meest in de belangstelling staan. Hoe anders was dat deze keer. De verkiezingen hielden ons allemaal bezig. Om onze eigen redenen. En er is geschiedenis geschreven! Nog niet eerder kwam het voor dat één partij in alle provincies de grootste werd. Respect en bewondering voor de BoerBurgerBeweging die dit resultaat heeft behaald. 

Dat we met elkaar het gevoel hadden dat er iets te kiezen viel, was ook goed te merken in de stemlokalen in Voorschoten. Het was de hele dag door druk op de stembureaus en er stonden regelmatig rijen kiezers te wachten om hun stem uit te brengen. Met een opkomstpercentage van bijna 69% hebben we het heel goed gedaan!

Dankzij de inzet van velen zijn de verkiezingen prima verlopen. Op de verkiezingsdag bemanden 138 vrijwilligers de 15 stemlokalen van ’s ochtends half acht tot ’s avonds negen uur. Direct daarop stond iedereen weer klaar om met de groep extra tellers tot in de vroege uurtjes alle uitgebrachte stemmen van beide verkiezingen te tellen.

Het team Verkiezingen heeft de dagen rondom de 15e maart het klokje rond gewerkt om alle uitslagen in het landelijk systeem in te voeren. Met resultaat! Want hoe leuk was het, dat Voorschoten als tweede gemeente van Zuid-Holland in beeld verscheen bij de voorlopig definitieve uitslag van de Provinciale Staten-verkiezingen in de televisie-uitzending van NL Kiest.

Het was die nacht letterlijk een race tegen de klok. We kunnen nu weer even ademhalen en terugblikken. Dan moet mij toch één ding van het hart. Hoe kan het, dat we anno 2023 nog steeds (of eigenlijk weer) met het rode potlood stemmen? Het proces van tellen van stemmen en alle gegevens invoeren is zo ingewikkeld en tijdrovend geworden, dat we het bijna niet meer aan vrijwilligers mogen vragen om tot diep in de nacht beschikbaar te zijn.

In Voorschoten konden wij die nacht rond de klok van half vier onze spullen pakken. Ik lag even na vieren in bed. Een vriendin appte nog om te vragen hoe het ging in Voorschoten met het feest van de democratie. Ik appte terug dat ik ondanks mijn zorgen over het proces, weer enorm heb genoten van de verkiezingsdag. Maar dat het nu echt tijd was voor mij om te gaan slapen.

Dank alle vrijwilligers voor jullie ongelooflijke inzet!

Mijn vriendengroep is vrij divers samengesteld: qua werk, opleiding, gezinssamenstelling, inkomen, persoonlijke opvattingen, politieke stromingen (van links tot rechts en alles wat ertussenin zit) en levensovertuiging. Het overgrote deel werkt niet in het openbaar bestuur en heeft een opvatting over wat ‘Den Haag’ doet. Kortom: we zijn net de samenleving. 

Vorige week was er zo’n vriendenavond. Er wordt gebeld en geappt om met elkaar een bakkie te doen, waarop iedereen zich van de bank hijst (al dan niet onder protest) of direct doorkomt uit het werk. Daar zitten we dan, de één in oranje trainingsbroek met uggs, de ander gekleed alsof ze net van een gala komt, in werkuniform, of een ondefinieerbare samenstelling van kledingstukken die doet vermoeden dat diegene al in bed lag. 

Deze ongeplande avonden zijn het gezelligst. Het zijn ook de avonden waar we de actualiteit niet uit de weg gaan. In discussies gaat het er dan altijd stevig aan toe. Soms komt er ‘in the heat of the moment’ een jij-bak langs, maar uiteindelijk hebben we altijd respect voor elkaars andere kijk op de samenleving. Dat maakt ons ook zo hecht.

Die avond staat de demonstratie van Extinction Rebellion op de A12 centraal. Onze meningen staan lijnrecht tegenover elkaar. Rechtvaardigen de zorgen om het klimaat dit soort acties, versus: is alles gerechtvaardigd in de zorgen om onze planeet? Hoe ver mag je als groep gaan om je mening te uiten? Voer je een demonstratie of is de actie gericht op ontwrichting van de samenleving? Wanneer noem je een actie nog ludiek en is er sprake van burgerlijke ongehoorzaamheid en wanneer wordt willens en wetens gemorreld aan de grenzen van de rechtsstaat?

Hoe verschillend we hier ook over denken, we zien een paar punten waarover we het roerend met elkaar eens zijn. Bijvoorbeeld dat er voor alle groepen in ons land gelukkig ruimschoots de gelegenheid is om hun stem te laten horen. Over welk onderwerp het ook gaat. Of dat een demonstratie nooit een vrijbrief mag zijn of worden voor het plegen van strafbare feiten. Wat je mening op dat moment ook is, demonstranten moeten de aanwijzingen van de politie en ME opvolgen. Zij handelen in opdracht van de burgemeester om de orde te handhaven. Tot slot zijn we het erover eens dat het uiteindelijk altijd de onafhankelijke rechter is, die in onze democratische rechtsstaat het laatste woord heeft. Daar mag niet aan worden getornd.

Het was een mooie avond. Met voor ons allemaal stof tot nadenken. 

Voor wie het echt wil weten … Ik was die avond degene in de oranje trainingsbroek met uggs en mijn (voor een aantal overbekende) zwarte hoodie. 

Democratie, het lijkt zo vanzelfsprekend. De werkelijkheid is anders. Elke dag zien we politieke partijen/bewegingen vanuit hun zetel de democratie ondermijnen door de regels die we met elkaar (in democratie!) hebben afgesproken niet na te leven en/of te schofferen. Dat vind ik op zich zelf al wonderlijk, het is namelijk diezelfde democratie die ervoor heeft gezorgd dat de betreffende billen op die zetels kunnen zetelen.

Wat is er aan de hand in ons landje? We staan (of liever gezegd stonden) bekend als het land waarin alle partijen er met elkaar probeerden uit te komen. Voortdurend op zoek naar consensus, het midden. Respecteren, begrip hebben voor elkaars standpunten en bekijken waar de overeenkomsten zitten. Geven en nemen. Elkaar kleur gunnen op de wangen. Niet regeren vanuit louter het hebben van een meerderheid, maar ook oog hebben voor de belangen die de minderheid vertegenwoordigd. Die daarom zeker niet minder belangrijk zijn of er minder toe zouden doen. Dat is geen koehandel of je eigen politieke opvattingen verloochenen. Dat is het besef dat we met elkaar verantwoordelijk zijn, maar elkaar ook hard nodig hebben, voor een goed openbaar bestuur.

Ik hoor onze democratie schreeuwen om bescherming. Maar de antwoorden en het noodzakelijk handelen blijven uit. In de plaats daarvan is de politiek druk met zichzelf. Druk met de vraag hoe er zo snel mogelijk gescoord kan worden. Druk om tijdens vergaderingen collega’s de maat te nemen en af te branden. Druk met acties te bedenken die onze democratie ondermijnen, omdat de spelregels ineens niet meer uitkomen.

Ik fiets al heel wat jaartjes (ruim 20 jaar) na vergaderingen van het gemeentehuis naar huis. Soms alleen, soms gezellig met collega’s. Het fietstochtje doet mij altijd goed. De stilte van de avond (en soms het begin van de nacht) zorgen ervoor dat er ruimte in mijn hoofd komt om mijzelf de vraag te stellen of ik tijdens de vergadering die dingen heb gedaan waar inwoners, verenigingen en organisaties iets aan hebben. En voor mij ook een belangrijk dingetje: kan ik het uitleggen als ik thuiskom. Met vallen en opstaan heb ik één ding geleerd: de spelregels van de democratie mogen nooit wijken. Juist als het lastig wordt, dan moeten we hierop kunnen terugvallen.

Het demos (volk) krateo (heerst/regeert). Inwoners hebben vertegenwoordigers gekozen om hun belangen te behartigen. Dat is het mooiste en hoogste ambt dat er is, het zijn van volksvertegenwoordiger. Het brengt ook de verantwoordelijkheid mee dat je je als volksvertegenwoordiger altijd moet realiseren waarom je er zit: namens en voor de inwoners.

De bladeren aan de bomen verkleuren, regenjassen hebben al overuren gedraaid, temperatuur daalt, de pepernoten liggen alweer in de winkel en de winterkleding wordt tevoorschijn gehaald. Alles wijst erop dat de herfst is ingetreden en de winter nadert. Normaal gesproken kijk ik, wellicht net als u, uit naar deze jaargetijden. De (kerst)lampjes en de kaarsjes maken het in huis altijd extra gezellig met de lange avonden.

Dit jaar voelt het anders aan. We leven in een tijd met grote onzekerheden die ons heel hard treffen, in vele opzichten. De stikstofcrisis, asielopvangcrisis, oorlog in Oekraïne, gevolgen van de toeslagenaffaire, torenhoge inflatie, boodschappen die onbetaalbaar worden, menstruatiearmoede en de energiearmoede die ons raakt op een manier die wij niet voor mogelijk hadden gehouden. De crisissen volgen elkaar in een hoog tempo op, waarbij er onvoldoende antwoorden vanuit Den Haag komen op deze grote vraagstukken.

De onmacht die u ongetwijfeld voelt, voel ik ook. Kon ik maar als uw burgemeester deze problemen aanpakken en oplossen. Bij mij is de afgelopen tijd het besef gekomen dat we als (lokale) overheid weer terug moeten naar onze basis, waar we ooit voor waren opgericht; er zijn voor diegenen die in het leven hulp nodig hebben en zorgen voor de basislevensbehoeften van elk huishouden, zoals bijvoorbeeld zorg en energie. Sturen op inhoud in plaats van processen, het overbruggen van scheidslijnen in de samenleving en als overheid inzetten op verbindingen leggen; dat zou onze taak moeten zijn. Nederland is geen winstgevend bedrijf dat als een BV moet worden bestuurd. En als de “winst” dan een keertje tegenvalt de rekening wordt neergelegd bij diegenen voor wie we er zijn als overheid, namelijk de inwoners,

Het is voor mij niet te bevatten dat wij accepteren dat anno 2022 kinderen zonder ontbijt naar school gaan, met kapotte schoenen lopen, de broodtrommels met de lunch op school leeg zijn, jonge meiden tijdens hun menstruatieperiode thuis blijven van school omdat er geen maandverband kan worden gekocht en niet meer elke dag kunnen douchen.

De antwoorden op de vraagstukken laten vooralsnog op zich wachten, maar wij kunnen als samenleving in Voorschoten heel veel voor en met elkaar doen. Dat heb ik gezien en gemerkt tijdens de corona crisis. Vraag aan uw buren, kennissen, familie, vrienden, vaders/moeders op het schoolplein hoe het gaat en of ze misschien hulp nodig hebben. Laten we weer wat meer naar elkaar omkijken. 

Armoede is onder ons, het is dichterbij dan wij allemaal denken en het kan ons allemaal overkomen. Wij kunnen er samen voor zorgen dat deze herfst en winter niet te guur wordt, maar ondanks alle grote onzekerheden, warm aanvoelt.

“De overheid is wel of niet integer. Een beetje integer kan niet. En met de integriteit van de overheid valt of staat het bestuur; aantasting van de integriteit van de overheid betekent niet minder dan dat de overheid het vertrouwen van de burgers verliest. En zonder dat vertrouwen van de burger werkt de democratie niet. Dan is er geen democratie meer. Dat is een beklemmend beeld.” Dit waren de afsluitende woorden van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Ien Dales van haar toespraak voor de Verenging van Nederlandse Gemeenten in juni 1992.

Met deze speech is het thema integriteit op de kaart gezet en is niet meer weg te denken als we het hebben over het functioneren van en in het openbaar bestuur. Op 28/29 september is het de Nacht en de Dag van de Integriteit. Op deze dag gaan we ook in Voorschoten als raad en college aan de slag over dit thema. Wat zijn dilemma’s waar lokale politici tegenaan lopen. Hoe gaan we om met mogelijke belangenverstrengeling. Welke invloed hebben emoties op ons vermogen om afwegingen te maken. Hoe kunnen we blinde vlekken herkennen. Zo maar wat vragen die noodzakelijk zijn om met elkaar te bespreken. Juist om ervoor te blijven zorgen dat besluitvorming op een transparante en integere wijze tot stand blijft komen met het algemeen belang als uitgangpunt. Alleen dan komt het vertrouwen van inwoners in de overheid terug.

Werkzaam zijn in het openbaar bestuur betekent dat je handelen niet alleen zakelijk, maar ook privé onder een vergrootglas ligt. Een recent voorbeeld is de Finse premier van wie beelden zijn uitgelekt waar zij dansend en zingend op een privé feestje te zien is. Laat ik eerlijk zijn, dit had/kan mij ook overkomen. Op het moment dat ik een feestje in de privé sfeer heb, draag ik mijn piket over aan de loco-burgemeester en zorg ik ervoor dat het werk er niet onder lijdt. Is zingen en dansen ongepast gedrag voor bestuurders? Zegt dat iets over onze integriteit? Ook een mooi onderwerp om met elkaar te bespreken.

De normen en waarden die de veranderende samenleving hanteert of iets wel of niet integer is, is dynamisch. We moeten met elkaar de aandacht voor integriteit in het lokaal bestuur als logisch en vanzelfsprekend beschouwen. Het gaat niet om oordelen of veroordelen. Het gaat er juist om met elkaar de dilemma’s waar we tegenaan lopen bespreekbaar te maken, signalen herkennen, ervoor openstaan en ruimte maken om te leren van fouten. Integriteit is niet persoonlijk. Het gaat over de integriteit van het handelen. Fouten maken is menselijk en gebeurt vaak onbewust. Politici zijn, net als u, soms ook gewoon mensen.

Begin juli is miene creatieve, stoere en onverwoestbaore mamsie oet de tied ekommen. Miene olders bunt weer bi-j mekare. Veur allebeide was dit huwelijk ‘n tweede kans en den hebt ze met beide hande an-egreppen. Dat ik daor getuge van moch wezzen en met eur mien laeven moch laeven, daor bun ik intens dankbaor veur.

Mien mamsie was gewoon een stoer wief. Absoluut neet bange is ze in ne luchtballon en in ’n zweefvliegtuug estapt. Ze maken altied wat met. Ik zee eur nog in ne zieden rok met hoge hakken de weide bi-j de boerderi-je van Lieftocht (waor zee is geboren) in geiseln umme ‘n schaop te helpen bi-j ’t aflammern. Mien vader en mi-j veraltereerd maor met völle schik achterlaotend.

Eure creativiteit kennen gin grenzen. Zelf klere maken en breien kon ze as den besten. Later ging ze bi-j ‘n professionele wandkledenclub den tentoonstellingen organiseerden met regionale bekendheid. Bälle maken, deuzen beplakken, bloemschikken, edelsmeden, kaarten maken en zo meer. Gef mamsie ne schere, vilt stofjes en papeer en der kwam iets moois oet! As kapster kon ze eure creativiteit ok helemaols kwiet, en wat gao’k ok eure kokkunsten missen.

Ongeleufelijk trots was ze ton ik wetholder wodden en veureg jaor burgemeister moch wodden. Wi-j zaen nog teggen mekare: “da’w dit samen nog met möcht maken”.

Mien pipa mo’k helaas al heel wat jaortjes missen. Ne fijnen en eerlijken man den altied veur iederene klaor ston. Bovvenal politieagent in hart en nieren. Zien blauwe harte zit ok in mi-j. Wi-j hebt met mekare stad en land af-ereisd um ’t Nederlands heren volleybalteam te können zeen spöllen. Elke vakantie dee’w leuke en

bi-jzundere dinge. Zoas naor musea, Margraten en Wenters ston natuurlijk ok altied op ’t liesjen. Onvergaetelijke gesprekken in ’n trein en ’n auto. Uren kaarten waorbi-j der creatief met de regels wodden ummegaone.

Dankzi-j heel völle hölpe van mien vader heb ik de middelbaore schole en later de universiteit af-erond. ’t Was van uns samen. Zo trots was mien vader ton ik in ziene vootsporen trad in de gemeenteraod.

Oppa en omma waezen was ’t allermooiste wat miene olders is ovverkommen. De rolle van eur laeven dee eur op ’t lief eschrevven was.

Ik zee miene olders argens daorbovven gemeudelijk zitten, lachend met alle andere leve leu dee der ok al bunt. Mien vader met een biertjen en ’n sigaartjen en zienen dreugen humor. Mien moder met ’n glas rooie wien, eur onafscheidelijke sigaretjen en euren kenmarkenden harden en anstaekelijken lach. Dat leste blik genetisch te können wodden deur-egovven.

Der zal gin dag veurbi-j gaon da’k neet an miene olders denke en ze verschrikkelijk misse. Wat ’n mooie en dierbaore herinneringen hebt miene olders mi-j egovven dee’k veur altied in mien harte bi-j mi-j hebbe. Zee zölt nooit vergaeten wodden. Daorveur bunt dee beide leve schatten te belangriek ewes in ’t laeven van völle leu.

Het zonnetje schijnt, de zomer komt eraan, en de samenleving bruist weer! We zijn met elkaar aan het genieten van vele activiteiten en feesten. Fantastisch om te zien dat er eindelijk weer een Avondvierdaagse kon worden gehouden. Het enthousiasme van de kids was aanstekelijk. Het was voor velen wellicht ook een weerzien met elkaar. Ik kwam die avond onverwachts een oud-studiegenoot uit Leiden tegen die sinds kort ook in Voorschoten woont. We gaan zeker binnenkort bijpraten!

Onder de warme zomerzon was er de Korpsavond van de Brandweer met hun gezinnen. Mooi om de betrokkenheid te voelen en de verhalen te horen. Het zijn die mannen en vrouwen die 24/7 voor ons klaarstaan, bij branden, stormen, een reanimatie, of als er bijvoorbeeld een kat uit een boom moet worden gehaald. Niets is hun teveel. Dat betekent ook iets voor het thuisfront. Ongelooflijk trots op ons Brandweerkorps!

Bij het Beats en Bites festival was het genieten van muziek, eten, gezelligheid en proosten. We hebben er met elkaar een mooi weekend van gemaakt. Binnenkort is er ook de Rendierenloop! U leest het goed, de Kerstman heeft zijn zomerrendieren ingeschakeld om de decembereditie te kunnen inhalen. Uiteraard ligt het gemeentehuis ook deze editie op de vliegroute. En tja, heel soms gaan er feesten ook onverwachts niet door… #RollingStones #gaanwehetmaarnietoverhebben

Ondertussen zijn de voorbereidingen voor de Paardendagen in volle gang. We kijken uit naar het feest wat Voorschoten al eeuwen verbindt en waarvoor menig vakantie voor wijkt.

De zomervakantie lonkt. We hebben al kunnen proeven aan het zomerse weer. Het zijn voor ons allen de bekende laatste zware loodjes. De medewerkers bij Burgerzaken zetten alle zeilen bij om iedereen die voor de vakantie een geldig reisdocument nodig heeft, deze ook kan krijgen. Er wordt een extra loket geopend en de uren worden uitgebreid. Wij hebben echter ook uw hulp nodig! Wacht niet te lang met het aanvragen, maar maak snel een afspraak! Voor de gemeenteraad staan de laatste volle raadsvergaderingen met onder andere de Kadernota op de agenda. En de politieke partijen die in het formatieproces zitten, zijn aan het buffelen om met elkaar een akkoord te bereiken.

Ook ik kijk uit naar de vakantie. Het was een inspannend eerste helft van het jaar waarin er veel is gebeurd. Vakantie is voor mij zijn op de plek waar mijn allerliefsten ook zijn. De stapel boeken kan uiteraard niet ontbreken!

Ik wens u een fijne en rustige zomer toe.

Na twee jaar konden we weer als vanouds Koningsdag vieren. De festiviteiten begonnen de dag ervoor waar ik zes inwoners een Koninklijke Onderscheiding heb mogen opspelden als dank voor hun jarenlange vrijwillige inzet voor de samenleving. De lintjesregen ging over in een ouderwets gezellige Koningsdag met de kindervrijmarkt, de optocht, kermis, en vele activiteiten die er die dag waren. ’s Avonds groot feest in de Voorstraat, met drie podia. Wat was er de hele dag een fantastische Oranjesfeer! Veel dank aan de Oranjevereniging, ondernemers, politie, boa’s en alle feestende inwoners die hier aan hebben bijgedragen!

Velen van u zijn naar de Dodenherdenking op 4 mei gekomen waar wij met elkaar hebben stil gestaan dat vrijheid en verbondenheid niet vanzelfsprekend zijn. Ik heb het persoonlijke verhaal vertelt van mijn opa en zijn oorlogssyndroom dat hij tot op het laatst met zich heeft meegedragen. Met gevolgen voor de mensen die hij het meest lief had in het leven, mijn oma en zijn drie zoons. Ik realiseer mij nu steeds meer dat een oorlog altijd in iemand blijft zitten en dat dat generatie op generatie wordt doorgegeven.

Met een nieuwe oorlog in Europa beseffen we ons opnieuw hoeveel geluk we hebben dat wij in een vrij en veilig land mogen leven. Zlata en Emilia zijn met hun moeder gevlucht uit Oekraïne en verblijven tijdelijk in Voorschoten. De verbinding tussen Voorschoten en Oekraïne is door Zlata heel mooi beeldend vorm gegeven in een schilderij. Indrukwekkend was het moment dat deze twee meiden tijdens de Dodenherdenking een bloemstuk in de kleuren van de Oekraïense vlag bij het oorlogsmonument neerlegden.

Laten we onze vrijheid koesteren door elk jaar te blijven herdenken, de verhalen te blijven vertellen en onze vrijheid te vieren.

Tussen deze dagen door is de opvang voor Oekraïense vluchtelingen in het gemeentehuis opengegaan. Dankzij de grote inzet vanuit de samenleving en de ambtelijke organisatie kunnen wij deze vluchtelingen een tijdelijk veilig thuis bieden. Daarnaast vangen al weken lang particuliere huishoudens Oekraïense vluchtelingen in hun eigen huis op, geheel belangeloos. Dat geldt ook voor de zusters in Huize Bijdorp die klaar stonden toen wij ze om hulp vroegen. Wat een verbondenheid is er in de samenleving van Voorschoten dat we dit met elkaar doen.

Ondertussen is het jaar voorbijgevlogen waar ik uw burgemeester heb mogen zijn. Ik kijk terug op een heel mooi jaar! Dank u wel dat u dit jaar voor mij onvergetelijk heeft gemaakt. Veel dank ook aan de lieverds in mijn privé leven die mij altijd steunen. Zij zijn voor u (meestal) onzichtbaar, maar voor mij het allerbelangrijkste in mijn leven, elke dag weer.

“Troep, troep, alles is zoek, we hebben al een tijd niets meer opgeruimd….” Voor diegenen die dit niet herkennen, het komt van de kerstplaat van Bert&Ernie. Het is een goede omschrijving voor de omgeving waar ik nu in zit. Met mijn laptop aan de keukentafel die niet meer zichtbaar is vanwege alle troep, verhuisdozen die letterlijk om mij heen staan opgestapeld en verhuizers die op dit moment mijn hele huisraad aan het laden zijn in de verhuiswagen. Één van mijn allerbeste vriendinnen belde mij net op en vraagt zich af of ze mij deze dagen nog zen kan krijgen, vriendinnen hebben een schema opgesteld wie wanneer de komende dagen kan komen helpen met schoonmaken en dozen uitpakken. En de mannen worden opgetrommeld om lampen ed. op te hangen. Want tja, sommigen dingen zijn toch echt mannenwerk…. Kortom iedereen die weleens een verhuizing heeft gehad weet dat ik in een kleine nachtmerrie zit. “Let it go” van Elsa uit Frozen is mijn motto deze dagen en draai ik non-stop op Spotify. Er zijn afgelopen weken ook vele hilarische momenten geweest. Zoals een halve dag doen over het uitzoeken van een vloer en dan twee weken geleden horen dat deze niet geleverd kan worden. De nieuwe vloer was vervolgens in twee minuten uitgezocht.

Zonder de inzet van vele mensen had ik dit nooit voor elkaar gekregen. Woorden tekort om iedereen te bedanken voor hun inzet en integriteit vanaf de start van de zoektocht naar een huis, de hulp in de periode daarna, de inzet voor de verkoop van mijn huis in Voorburg en de aannemer die zich wekenlang tien slagen in de rondte heeft gewerkt om mijn huis heel mooi te maken. En dan alle lieve mensen om mij heen die de afgelopen weken mijn toenemende nukken hebben getolereerd en voor mij klaarstonden; no matter what. Wat ben ik gezegend met deze lieverds. 

Bij het publiceren van deze column zit ik gelukkig fijn in mijn nieuwe huisje en daar kijk ik heel erg naar uit. Lekker op de fiets naar het werk en naar het centrum om boodschappen te doen. Over het twee weken is het Koningsdag. Na twee jaar kunnen we dit eindelijk weer met elkaar vieren. Laten we er een mooi feest van maken! Op 4 en 5 mei herdenken we diegenen die het hoogste offer voor onze vrijheid hebben gebracht en vieren we dat we 77 jaar in vrijheid mogen leven. Met een oorlogssituatie dichtbij besef ik mij eens te meer hoe bijzonder vrijheid is en hoe belangrijk het is om hier bij stil te staan.

Bij het schrijven van deze column heb ik zojuist als voorzitter van het Centraal Stembureau de officiële uitslag bekend gemaakt van de gemeenteraadsverkiezingen 16 maart 2022. Verkiezingen die qua organisatie ongelooflijk goed zijn verlopen. Mijn grote dank hiervoor gaat uit naar alle vrijwilligers op de stembureaus, de tellers die na de sluiting van de stembussen hard aan de slag zijn gegaan en het team verkiezingen dat die avond (en nacht!) klaar zat om de uitslagen in te voeren. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik op de verkiezingsavond twee uur na sluiting van de stembureaus de voorlopig definitieve uitslag bekend kon maken, met het opkomstpercentage en de voorlopige zetelverdeling. 

Met een opkomstpercentage van 59,9% hebben kiezers in Voorschoten ruim meer dan het landelijk gemiddelde de weg naar de stembus gevonden. Helder is wel dat wij in Nederland met elkaar een vraagstuk hebben; “Hoe kan het vertrouwen in de politiek worden hersteld. Hoe gaan wij er met elkaar voor zorgen dat kiezers het gevoel hebben dat hun stem ertoe doet.” Antwoorden heb ik nog niet, maar wel de inzet om hier met raad, college en inwoners de komende jaren hard aan te gaan werken.

Dat de verkiezingen van ons allemaal zijn werd duidelijk doordat voor het eerst in Voorschoten prokkelduo’s meehielpen met de organisatie. Lars heeft op woensdagochtend de ochtendshift meegedraaid op het stembureau in de Kruispuntkerk. Jonna en Yvonne hebben die ochtend meegeholpen met het tellen van de stemmen van de early voters. Zoals ze zelf tegen mij zeiden: “Wij horen er ook bij en kunnen op onze eigen manier ons steentje bijdragen aan de verkiezingen”. Het was voor mij een kippenvel moment, want ik besefte mij dat wij het verschil hebben kunnen maken. Hierom ben ik ooit het openbaar bestuur ingegaan. 

Over dit mooie democratisch feest hing de hele donkere schaduw van de oorlog in Oekraïne. Een oorlog waar wij allemaal met afschuw naar kijken. Onze gedachten gaan uit naar de inwoners van Oekraïne. Wat zij op dit moment moeten doorstaan, is voor ons niet te bevatten. Hartverwarmend is de steun vanuit de samenleving die goederen en levensmiddelen inzamelt en klaar staat om vluchtelingen thuis op te vangen. We zijn als Voorschoten met de regio volop bezig om de opvang voor de vluchtelingen mogelijk te maken. Op dit moment wachten wij nog op duidelijkheid vanuit het kabinet over de financiën. Het duurt mij, net als u, veel te lang. De nood is eenvoudigweg te hoog. Ik hoop dat bij het publiceren van deze column we eindelijk duidelijkheid hebben en aan de slag kunnen. 

Bij het schrijven van deze column ligt storm Eunice net achter ons. De storm heeft geleid tot veel schade, zoals omgevallen bomen, takken op de weg, dakpannen en zonnepanelen die eraf zijn gevlogen, etc. Onze brandweermannen en -vrouwen zijn vanaf vrijdagochtend in touw geweest. Wat een ongelooflijke klus is dat geweest; meer dan 30 meldingen alleen al op vrijdag. Zaterdag was ook een hele drukke dag, met bijna evenveel meldingen als de dag ervoor. Nagekomen stormschademeldingen en in de avond tijdens de regen wateroverlastmeldingen. Vaak als gevolg van schade die tijdens de storm is ontstaan. Ook onze medewerkers bij de buitendienst zijn deze dagen volop aan de slag om fietspaden vrij te maken, takken op te ruimen, etc.

We zijn er nog niet vanaf! Storm Franklin staat zondagavond voor de deur. De komende dagen staan onze brandweermannen en -vrouwen ook weer voor ons klaar. Het zijn allemaal vrijwilligers die naast hun reguliere baan (en gezinsleven!) ook zorgen voor paraatheid 24 uur per dag, 7 dagen per week. De inzet en loyaliteit van ons brandweerkorps bezorgt mij kippenvel; geen woorden voor. Mocht u tijd hebben, loop vooral even langs de brandweerkazerne om onze toppers te bedanken! Ze verdienen het!

Een andere “storm” die de komende weken door onze gemeente raast is de verkiezingsstorm. We mogen weer stemmen! Op 16 maart zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Aan alles zie je en merk je dat de campagnes van de politieke partijen zijn begonnen. De laatste raadsvergadering is geweest, de verkiezingsborden zien we overal verschijnen, posters worden opgehangen en de partijen zijn volop aan het flyeren in het dorp. 

Achter de schermen op het gemeentehuis wordt hard gewerkt aan de organisatie. De lijsten van de deelnemende politieke partijen zijn goedgekeurd, de locaties van de stembureau’s zijn bekend, stembureauleden en tellers staan klaar om op 16 maart de uitslag zo spoedig als mogelijk bekend te maken. Dit jaar hebben we een heel bijzonder extra paar handjes op stembureau nummer 1! Daar is een prokkelduo aanwezig. Dat zijn vrijwilligers bestaande uit 1 persoon zonder en 1 persoon met een licht verstandelijke beperking. De verkiezingen zijn van ons allemaal en wat ben ik blij met deze extra paar handjes! Ik wens alle politieke partijen heel veel succes en plezier de komende weken. 

De storm die lijkt te gaan liggen, is de Corona pandemie. Na bijna op de kop af twee jaar, gaat de samenleving weer open. Ik ben, net als u, ongelooflijk blij dat we op dit punt zijn aangekomen. Onze lokale ondernemers die weer echt kunnen gaan ondernemen, naar festivals gaan en luidkeels meezingen, juichend bij sportwedstrijden zijn; wat hebben we dit gemist. Ik kijk uit naar de festiviteiten in ons dorp, zoals op Koningsdag en 5 mei. En dat we op 4 mei samen kunnen herdenken. Terug naar normaal.

Sinterklaasliedjes, dansende en zingende Pieten, de Pietenband, de historische brandweerauto Spuit41, lachende en vrolijke kinderen en natuurlijk Sinterklaas in hoogsteigen persoon! Wat een feestelijke intocht was het afgelopen zaterdagochtend. Sinterklaas maakte dit jaar in een oldtimer een rondje door de Schoolstraat en de Voorstraat. Een fantastisch kinderfeest is het en wat fijn dat het weer een klein beetje kon worden gevierd.

Vele kinderen zullen hun schoen hebben mogen zetten om daar de volgende dag een cadeautje van Sinterklaas in te vinden. In het Sinterklaasjournaal is een verontrustende melding gedaan van pakjesschaarste doordat de Pakjeskamer dicht is. Gelukkig voor de kids in Voorschoten is er geen probleem. Ik weet zeker dat Sinterklaas lokaal inkoopt en wij hebben heel veel leuke winkels in onze centra. Dus dat moet goed komen!

Op 5 december is het traditiegetrouw Pakjesavond. De avond waarop vele gezinnen gezellig samen zijn en een zak vol cadeautjes uitpakken. Dit is niet voor elk gezin vanzelfsprekend. Samen met de Stichting Sintvoorieder1 en de bibliotheek wordt ervoor gezorgd dat meer dan 100 kinderen ook een onvergetelijke Pakjesavond hebben. Dank voor ieders inzet hiervoor! Voor deze kinderen maken we met elkaar het verschil in hun leven.

Van een feestelijke zaterdagochtend naar een serieuze donderdag. Deze week, op 25 november, is het Orange the World. Het moment waarop extra aandacht wordt gevraagd om geweld tegen vrouwen tegen te gaan. Elke dag worden er vrouwen en meisjes mishandeld. Als een veilig thuishaven ontbreekt, is het in deze Corona periode extra zwaar. Met elkaar kunnen we hier wat tegen doen. Het thema van dit jaar is dan ook preventie. Kijk wat u kunt doen om bijvoorbeeld uw buurvrouw te helpen die in een hele lastige situatie zit. U kunt het verschil maken in haar leven. Vanaf 25 november kleurt het gemeentehuis tot 10 december Oranje.

Bij het schrijven van deze column hebben vele politieagenten hele heftige dagen achter de rug. Wat er gebeurd is in Rotterdam en Den Haag kan geen demonstratie meer worden genoemd. Dit raakt alle agenten en ook hun thuisfront. Het niet weten of je veilig thuiskomt na een dienst heeft een grote impact. Politieagenten, brandweermannen, ambulancebroeders zijn elke dag aan het werk voor onze veiligheid. Zij doen op die momenten een stap naar voren, waar anderen dat niet kunnen. Juist nu is het van belang dat we aan de hulpdiensten laten blijken dat we achter ze staan en ze steunen. Een kleine moeite, een klein gebaar dat heel veel voor ze betekent en het verschil maakt.

Social media is niet meer weg te denken uit ons leven; Whatsapp, Instagram, Facebook, Tiktok, Twitter, etc. We zijn er maar druk mee de hele dag. Ook ik! Gezellig appen met mijn vriendinnen over altijd boeiende nieuwtjes en onderwerpen waar alleen vrouwen uren over kunnen praten, bij iedere melding van een nieuwssite toch even snel kijken wat er aan de hand is in de wereld en op Facebook en Twitter plaats ik regelmatig berichten. Meestal over waar ik mee bezig ben met mijn werk en soms tussendoor een privé berichtje. Social media heeft ons op een bepaalde manier dichter bij elkaar gebracht. Zo werd er tijdens de lockdown volop met ouders, opa’s en oma’s gevideobeld en zien we dat social media ook troost kan bieden.

De keerzijde is dat er weinig remmingen lijken te zijn om oordelen te ventileren en berichtjes te sturen met een bepaalde inhoud. Sinds mijn aantreden als burgemeester en mijn Facebook account publiek toegankelijk is, heb ik via messenger ontelbare huwelijksaanzoeken en liefdesverklaringen gekregen en bijzondere foto’s mogen ontvangen. Als ik alles had bewaard, had ik er een jaarkalender van kunnen maken. Uiteraard vroegen de heren in kwestie aan mij of ik ook een foto van mijzelf kon terugsturen. Mocht u twijfelen aan wat ik toen heb gedaan: ik heb geen foto’s teruggestuurd en nadat ik was uitgelachen (toegegeven, dan kan soms best even duren) heb ik alles verwijderd, geblokkeerd en gerapporteerd.

Zorgelijker vind ik de tendens dat een steeds groter wordende groep mensen vindt dat zij alles kunnen en mogen zeggen op social media. Dit onder het mom van vrijheid van meningsuiting. Ja, deze vrijheid hebben wij en laten we daar dankbaar voor zijn. Wat mij betreft gaat deze vrijheid hand in hand met een verantwoordelijkheid voor wat we zeggen en wat dat voor impact heeft. Het afgelopen jaar is deze tendens scherper geworden. Je mag het uiteraard oneens zijn met de corona maatregelen, maar de vergelijking met de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog en alle verschrikkingen die daar zijn gebeurd, is zo volkomen misplaatst dat ik er geen woorden voor heb. Datzelfde geldt ook als politieagenten, boa’s, ambtenaren of bestuurders worden vergeleken met nazi’s. Besef dat deze mensen ook gewoon iemands vader of moeder, dochter of zoon zijn, die naar eer en geweten hun werk doen. Net als u.

Het dubbele gezicht van social media zal altijd blijven, maar we kunnen er wel met elkaar voor zorgen dat de samenleving een stukje beter en mooier wordt door social media. Laten we de discussies op de bal houden en niet op de persoon, omkijken naar diegenen die steun nodig hebben en positieve berichten met elkaar delen.

Vanaf 25 september is het zo ver; na 1,5 jaar met elkaar de 1.5 meter te hebben moeten aanhouden, gaat deze verplichting eraf. Het is een grote stap op weg naar een samenleving waarin we weer echt met elkaar kunnen samen leven, een knuffel kunnen geven aan de mensen die ons lief zijn, of een arm om iemand heen slaan op die momenten dat het zo hard nodig is.

Ik realiseer mij goed dat de verplichting van het gebruik van het coronatoegangbewijs op een aantal plekken, zoals binnen in de horeca of het theater, een teleurstelling is. Het betekent weer een extra last voor die sectoren die het al langere tijd moeilijk hebben. Ik heb Voorschoten leren kennen als een hechte samenleving die tijdens de Corona periode er met elkaar de schouders heeft ondergezet. Ook deze laatste loodjes moeten we met elkaar doorheen. Laten we hopen op een mooie nazomer zodat de terrassen in het centrum goed gebruikt kunnen worden. 

We hebben deze vrijheid met elkaar bereikt, doordat velen bereid waren en zijn om zich te laten vaccineren. Zo ook in Voorschoten! 76% van de inwoners vanaf 12 jaar en ouder is in Voorschoten volledig gevaccineerd. Het is fijn om te zien dat zovelen deze belangrijke keuze hebben gemaakt. We moeten wel met elkaar verstandig met deze vrijheid om blijven gaan. Geef mensen de ruime die daarom vragen en respecteer dat.

Door de vrijheid die er is gekomen, kan ik weer langs jubilerende bruidsparen en 100-jarigen. Ook de bezoekjes die het afgelopen jaar niet konden worden afgelegd, worden als de betreffende inwoners hier prijs op stellen alsnog gedaan. Wat een leuke reacties en gesprekken heb ik al gehad met blije en gelukkige jubilerende bruidsparen. Terugkijken op hoe ze elkaar hebben ontmoet en de sleutel tot dit lange geluk: geven en nemen en elk je eigen ding blijven doen. De komende tijd gaan er ongetwijfeld nog vele mooie bezoekjes volgen!

Ik heb op 24 augustus jl. een klein beetje mogen vieren dat ik op die dag 100 dagen uw burgemeester mocht zijn. Een terugblik op mooie maanden met een lach en dankbaarheid en heel veel zin in de komende jaren.

Die dag kreeg plots een andere wending door een telefoontje dat een vriendin onverwachts is overleden. De tijd stond voor mij even stil. Het besef daalde in dat je elke dag bewust moet leven, omdat zonder het te weten er ineens een punt kan staan. Ze was zo trots toen ik werd voorgedragen en beëdigd als uw burgemeester. Deze column draag ik op aan haar, omdat ze voor altijd in ons hart zit.

De vakantiespullen liggen weer in de kast, de agenda is gevuld, het laatste boek van de stapel is bijna uit en nog even genieten van de laatste vakantiezonnestralen. We gaan weer aan de slag!

Raadsleden, collegeleden en ambtenaren staat een nieuw politiek seizoen te wachten. Het laatste seizoen voor de gemeenteraadsverkiezingen. En… dit politieke seizoen begint met een mijlpaal. Op 1 september gaat de nieuwe ambtelijke organisatie van Voorschoten van start. Een eigen organisatie die dichtbij inwoners, organisaties, verenigingen en ondernemers staat. We zetten in op een goede dienstverlening. Dat betekent dat wij als overheid er voor u zijn. Zoals korte wachttijden aan de balies of dat als u de gemeente belt of via social media benadert met een inhoudelijke vraag dat deze spoedig wordt beantwoord. De Gemeentewet schrijft ons voor binnen 8 weken een brief te beantwoorden. Iets dat niet meer past in deze digitale tijd. Bij elke webwinkel met goede webcare krijgen we na het stellen van een inhoudelijke vraag direct een ontvangstbevestiging en vaak binnen enkele dagen een antwoord.

Behandel de ander zoals u zelf ook behandeld wilt worden.

Dit klinkt als open deuren, maar de dagelijkse praktijk leert dat er veel verbeteringen mogelijk zijn. Het betekent niet dat alles kan. Het antwoord op uw vraag kan ook nee zijn. Het is onze verantwoordelijkheid om te kunnen uitleggen waarom iets niet kan. Ook belangrijk is dat we met elkaar leren van dingen die niet goed gaan. Waar mensen werken worden nu eenmaal fouten gemaakt. Dat geldt ook voor ons.

We gaan als gemeente Voorschoten een cruciale draai maken in ons werken. Van een bureaucratische organisatie die de wet volgt, naar een dienstverlenende organisatie die handelt naar de behoefte van de inwoners. Dat is niet zo maar gerealiseerd. Rome is ook niet op een dag gebouwd. We zijn aan het bouwen, vanaf de basis. Elke dag een beetje beter dat is het streven. Daar hebben wij ook uw hulp voor nodig. Blijf vooral de tips en tops met ons delen!

In de kern draait het erom dat je als overheid een betrouwbare partner bent. Juist dit knelt in deze tijd. Er wordt met meer wantrouwen gekeken naar de overheid. Daar heb ik begrip voor. Bijvoorbeeld de Toeslagenaffaire heeft bij velen, ook inwoners uit Voorschoten, diepe wonden geslagen. Levens zijn verwoest door het handelen van de overheid. We moeten als overheid elke dag hard werken om het vertrouwen terug te winnen en te blijven verdienen.

Ik heb alle vertrouwen in onze nieuwe organisatie. Vanaf 1 september gaan we met u hiermee aan de slag!